حدیث گرفتـاران رنج ابدى

به همان اندازه كه عفو و گذشت، روح انسان را آرامش و آسايش مى‏بخشد، كينه‏توزى و انتقام جويى موجب رنج درونى و عذاب روحى است.
آنكه «عفو» مى‏كند، كار را پايان يافته مى‏داند و جان را رها و دل را فارغ؛ ولى كسى كه حاضرنيست بگذرد، مايه رنج و ريشه غصه را در درون خود باقى مى‏گذارد، پيوسته در فكر انتقام و تقاص است و اين فكر، او را در رنج نگه مى‏دارد.
وقتى مى‏توان راحت زيست، چرا زندگى با اعمال شاقّه را بر خودمان تحميل كنيم؟
آنكه همان لحظه اول، خطاى ديگرى را مى‏بخشايد، از همان دم خود را آسوده ساخته و پرونده را بسته است.
كينه‏توز، اگر نتواند انتقام بگيرد، غصه و اندوه خودخورى‏اش چند برابر مى‏شود.
حقا كه كينه‏توزان، گرفتار رنج‏ابدى‏اند.
رهايى از اين رنج هم به دست خودشان است... با «عفو».