حدیث توفـيق خـدمت

توفيق خدمتگزارى به مردم، نشانه ثمربخشى «نهال وجود» انسان است.
گاهى نيز، خداى متعال، افراد را از اين راه «آزمايش» مى‏كند، تا ميزان شكرگزارى عملى آنان در مقابل «نعمت»، آشكار گردد.
گاهى دست نعمت و رحمت الهى از آستين «بندگان خالص» بيرون مى‏آيد.
گاهى ديگران به يك «حرف» تو، به گوشه‏اى از «آبرو» و «اعتبار»تو، به بخشى از «علم» و «تخصص» تو، به ذره‏اى از گذشت و «ايثار» تو نياز دارند.
اگر برآورى، به قرب خدا مى‏رسى.
اگر رد كنى، چه بسا از چشم عنايت‏الهى بيفتى و صلاحيت برخوردارى از «نعمت» را از دست بدهى و بعد، افسوس بخورى كه چرا تا داشتم و مى‏توانستم، به «خدمت» ديگران نپرداختم؟!
برخوردارى و توانايى تو يك نعمت است، انتظار و درخواست ديگران نسبت به يارى تو، نعمتى ديگر است و «توفيق خدمت» به بندگان خدا، مكمل آن دو نعمت!
و اين تكميل، به دست توست، مغتنم بشمار.