حدیث جـواب «نمى‏دانـم»

كليد گنجينه دانشها، «سؤال» است.
پرسيدن نيز، نشانه تواضع و دورى از تكبر و غرور است.
نه انسان «داناى همه چيز» است، و نه بى‏نياز از «پرسيدن»، پس بايد آنچه را نمى‏دانيم بپرسيم و اگر از چيزى كه نمى‏دانيم بپرسند، با شجاعت و فروتنى، بگوييم: «نمى‏دانم».
كلمه‏اى كه گفتن آن براى برخى بسيار «سنگين» است و حاضرند در برابر سؤال ديگران هزاران راست و دروغ و آسمان و ريسمان ببافند، ولى يك كلمه «نمى‏دانم» نگويند، چرا كه مى‏ترسند به موقعيت آنان لطمه وارد شود، در حالى كه به اشتباه انداختن مردم و جوابهاى حساب نشده و ناپخته، بدتر و زيان‏بارتر است.
آنكه از گفتن «نمى‏دانم» شرم دارد، گرفتار نوعى احساس كاذب و فريب دهنده و غرور است، غرورى كه گاهى با مغز، انسان را برزمين مى‏كوبد!
وقتى همه چيز را نمى‏دانيم، چرا تلاش كنيم كه خويشتن را داناى همه اسرار و صاحب‏نظر و مطلع از هر چيز بشناسانيم؟
آيا اين فريب «خود» و فريب «مردم» نيست؟