امام عـلى عليهالسلام فرمود: خويشاوندان خود را گرامى بدار، چرا كه آنان بال و پرِ تو هستند.
هيچ كس، غربت و تنهايى و ناتوانى و بىكسى را دوست ندارد.
همه خواستار قدرت و موقعيت و نفوذ و اعتبارند. اين بال و پر «پرواز» و بازوى «توانايى» براى انسان، اقوام و خويشاوندانند كه بودنشان قوّت قلب مىآورد و حمايتشان دلگرم مىسازد.
هر چه به تحكيم رابطههاى فاميلى بپردازيم و «صله رحم» و رفت و آمد و حرمت نهادن و نيكى كردن و بال و پر دادن به يكديگر در ميان مجموعه يك خانواده و فاميل بيشتر باشد، اعتبار و قدرت و شوكت آنان افزوده مىشود.
نيكى به بستگان، جاى دورى نمىرود.
ثمره احسان و اكرام نسبت به اقوام و عشيره، به خود انسان برمىگردد و آنان را بعنوان يك «پشتوانه» و «تكيهگاه» در هنگامه خطر و مواقع نياز براى ما نگاه مىدارد.
اگر از «خويشان»، خيربه همديگر نرسد و همه بازوى يكديگر نباشند، از بيگانگان و «اغيار» چه انتظارى است؟!...
بال پرواز هم باشيم، نه قيچى بريدن و چيدن بال و پر!
