حدیث عــلامت خــطر!

روح هم بيمار و آلوده مى‏شود، همچون جسم.
رنج بدن، از غذاى فاسد است و عذاب جان از گناهان.
اگر «پرهـيز»، شـايسته و لازم است، از آنچه زيـان و خـطر بيشتر و جانكاه‏تر دارد، ضرورى‏تر است. رنج محدود و گذرا كجا و عذاب سخت و جـاويد كجا؟!
گناه، دل را مى‏آلايد، جان را تيره مى‏سازد، شيطان را بر انسان مسلط مى‏كند، موجب نارضايى خدا و رسول است، پرونده اعمال را سياه مى‏سازد، مايه رسوايى مى‏شود و دهها فرجام زشت ديگر، كه از آثار «معصيت» است.
آيا مايه شگفتى نيست كه انسان از «آزار طعام» پرهيز و پروا داشته باشد، اما از «عقوبت عصيان» نترسد؟!
زيان گناه، بسيار بيشتر از مفسده غذاى فاسد است، پس چرا بى‏پروايى و ناپرهيزى؟…