حدیث عيـنك واقـع‏بينى

بعضى‏ها به عيبجويى از ديگران عادت دارند.
ذره‏بين نهادن و عيوب و لغزشهاى ديگران را ديدن و بازگو كردن و بزرگ كردن، كار كسانى است كه از عيوب خويش بى‏خبرند. و خود را بى نقص مى‏پندارند.
غرور و غفلت، سبب مى‏شود انسان خود را «بى‏عيب و نقص» ببيند.
لغزشهاى خود ما، كمتر از ديگران نيست.
پس چرا اين همه در جلد اين و آن افتادن و خطاهاى ديگران را نقل مجالس كردن و به غيبت اين و آن پرداختن؟ مگر خودمان از همان‏گونه عيوب و لغزشها مصون و مُبرّاييم؟
اگر به ديگران با دو چشم مى‏نگريم، به خودمان و خطاها و لغزشهايمان با چهار چشم بنگريم.
آنگاه خواهيم ديد كه لغزش ديگران، آن قدر هم بزرگ و در بوق كردنى نيست.
چون ما هم مثل آنان گرفتار لغزشيم، پس چرا غرور؟!