حدیث مشـغوليت و مسـؤوليت

كار و اشتغال، «وقت» انسان را پر مى‏كند.
اگر كار مهمترى پيش آيد، با «كمبود وقت» مواجه مى‏شويم، چون فرصتها را، صرف كارى كرده‏ايم كه اگر هم «مهم» بوده، «مهم‏تر» نبوده است.
پس اهم و مهم كردن كارها و اولويت‏بندى امور، هم جلوى پشيمانى‏هاى بعدى را مى‏گيرد و هم «نيرو»، «فرصت»، «امكانات» و «جوانى»، صرف كارى مى‏شود كه بهتر و لازم‏تر است.
اگر فردا، درباره چيزهايى مورد سؤال قرار بگيريم كه به آنها نينديشيده و نپرداخته‏ايم، چه خواهيم كرد؟
يا اگر آنچه را مهم پنداشته‏ايم، فردا معلوم شود كه چندان اهميت و ارزشى نداشته كه خودمان و عمرمان و فكر و تلاشمان را خرج آن كرده‏ايم، آن وقت چه؟... قطعا حسرت و افسوس خواهيم خورد.
اين‏كه «عمر و جوانى» را در كجا خرج كرده‏ايم، از كجا «پول» درآورده‏ايم و در چه راهى مصرف كرده‏ايم، اينكه رفتارمان با «پدر و مادر» چگونه بوده است، به قول و قرارهايمان تا چه حد وفا كرده‏ايم و ذهن انسان‏هاى متعهّد را مشغول مى‏سازد.
اينها از جمله امورى‏اند كه نسبت به آنها مسؤوليم و در قيامت هم از آنها «سؤال» خواهد شد.
آيا «مشغوليت» ما در ارتباط با «مسؤوليت» ماست؟!