حدیث خـودپسندان تـنها

وحشت و ترس، جايى است كه انسان همدمى نداشته باشد.
داشتن «انيس» و «همدم»، مايه قوت قلب و جرأت و اميدوارى است.
«خودپسندى»، زمينه حضور ديگران را در قلمرو زندگى انسان از بين مى‏برد.
خودخواه، فقط خود را قبول دارد.
خود پسند، فقط خويشتن را انسان مى‏شمارد.
شما نيز، از كسى كه چنين خصلتى دارد گريزانيد و از او خوشتان نمى‏آيد.
نتيجه آنكه: انسانهاى گرفتار عجب و خودپسندى، نه روحيه انس گرفتن و دوست شدن و صميميت با ديگران را دارند، و نه ديگران به خاطر اين صفت ناپسند، مايل به دوستى با آنانند. پس ايشان تنها و بى‏همدم مى‏مانند.
خودپسند، در كنار ديگران هم كه باشد، چون همدمى ندارد، تنهاست و اين تنهايى چه وحشت انگيز و جان‏فرساست!
رهايى از اين روحيه شوم، رشته محبتهاى ديگران را نسبت به انسان استوارتر مى‏سازد.
قبول داشتن ديگران و حرمت نهادن و احترام كردن، براى انسان «همدم» و «مونس» مى‏آفريند!