امام عـلى عليهالسلام فرمود: شب و روز در تو عمل مىكنند، تو هم در شب و روز عمل كن، و از تو مىگيرند، پس تو هم از آنها بگير.
گذشت زمان، دنيا را كهنه، عمرها را كوتاه و انسانها را پير مىكند.
هر كس به نوعى مشمول «مرور زمان» و تأثيراتِ گذشتِ عمر و سپرى شدن شب و روز است.
در واقع، ما به نوعى در حال دادوستد با «زمان» هستيم.
زمان، پيوسته عمر و فرصت و جوانى و شادابى و قواى جسمى را از ما مىگيرد. ولى چه مىدهد؟
دريغ است كه ما «عمر» بدهيم، ولى «سعادت» نگيريم!
«جوانى» را بدهيم، ولى دانش و تجربه نيندوزيم.
قواى جسمى و توانايىهاى فكرى و بدنى ما صرف شود، ولى براى آتيه خويش، كاميابى را ذخيره نسازيم.
ما، پيوسته رو به كاهشيم، مثل شمعى كه مىسوزد، مثل يخى كه آب مىشود، مثل آبى كه به زمين فرو مىرود يا تبخير مىگردد.
اين، كار و عمل و تأثيرگذارى شب و روز درماست.
ما چه تأثيرى در شب و روز و زمان مىگذاريم؟
آيا آنچه روزگار از ما مىگيرد، در مقابل ما هم چيزى مىگيريم؟
