حدیث فصل دهم: حكمت‏هاى جامع

الدعاء ، طبرانى ـ به نقل از حسن ـ : لقمان به پسرش گفت : «پسرم ! اگر ماندگارى را مى‏خواهى ـ هر چند ماندگارى‏اى وجود ندارد ـ ترس از خداوند عز و جل را سرپوش و زيرانداز خود قرار بده تا شايد نجات يابى ؛ هر چند من تو را نجات‏يافته نمى‏بينم .
پسرم ! دنيا دريايى عميق است كه مردمان بسيارى در آن غرق شده‏اند . پس بايد كشتىِ تو در آن ، تقواى الهى باشد و مسافران آن ايمان به خدا ، بادبان آن توكّل بر خدا ، و پاروهاى آن ذكر «سبحان اللّه‏» و «لا اله الاّ اللّه‏» باشد تا شايد نجات يابى ؛ هر چند من تو را نجات‏يافته نمى‏بينم .
پسرم ! اگر رستاخيز را باور ندارى ، هر گاه خوابيدى ، بيدار نشو ؛ پس همان طور كه بيدار مى‏شوى ، همان گونه هم بر انگيخته خواهى شد .
پسرم ! هر گاه به انجام دادن كارى همّت مى‏گمارى ، هنگام تصميم گرفتن ، و هر گاه چيزى را قسمت مى‏كنى ، هنگام دست دراز كردن ، و هر گاه درباره چيزى حكم مى‏كنى ، هنگام زبان گشودنت ، خدا را ياد كن» .