حدیث فصل چهارم : منزلت آنها در روز رستاخيز

حذيفه: مادرم از من پرسيد: از چه هنگام پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را نديده‏اى؟ به او گفتم: از فلان وقت. او به من ناسزا گفت و دشنام داد. به او گفتم: رهايم كن، من نزد پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏روم تا نماز مغرب را با او بگزارم و او را رها نخواهم كرد تا براى من و تو طلب آمرزش كند. حذيفه مى‏گويد: خدمت پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله رسيدم و نماز مغرب را با ايشان گزاردم و پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نماز عشا را هم خواند، حضرت صلى‏الله‏عليه‏و‏آله سپس بازگشت و كسى در سر راه با ايشان برخورد و با حضرت زمزمه‏اى كرد و رفت. من در پى حضرت صلى‏الله‏عليه‏و‏آله رفتم و او صداى مرا شنيد و گفت: تو كيستى؟ عرض كردم: حذيفه. فرمود: چه مى‏خواهى؟ من ماجرا را باز گفتم. پس حضرت صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرمود: خداوند تو و مادرت را بيامرزد. سپس فرمود: آيا كسى را كه اندكى پيش بر سر راه من قرار گرفت ديدى؟ عرض كردم: آرى. فرمود: او فرشته‏اى از فرشتگان بود كه پيش از امشب به زمين فرود نيامده بود و از پروردگار اذن خواسته بود تا بر من درودى فرستد و مژده‏ام دهد كه حسن و حسين سرور جوانان بهشتى هستند و فاطمه، بانوى زنان بهشتى است، خداوند از ايشان خشنود باد.