حدیث جانشينان خدا

كميل بن زياد: اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه‏السلام دست مرا گرفت و به صحرا برد، چون به بيرون شهر رسيد چونان اندوهگينان آهى كشيد و فرمود:...خدايا آرى، البته، زمين از كسى كه به حجّت و دليل، دين خدا را بر پا دارد تهى نمى‏ماند و اين كس يا پيداست يا ترسان و پنهان، تا حجّتها و دلايل روشن خدا از بين نرود. ايشان چندند و كجايند؟! به خدا سوگند شمارشان بسيار اندك‏است و در قدر و منزلت نزد خدا بسيار بزرگوارند، خداوند حجّتها ودلايل روشن خود را با ايشان‏حفظ مى‏كند تا آنها را به مانندهايشان‏سپرده در دلهايشان كشت كنند. علم و دانش با بينايى حقيقى به ايشان يكباره روى آورده و با آسودگى و خوشى يقين و باور به كار بسته‏اند و سختى و دشوارى اشخاصِ به ناز و نعمت پرورده را سهل و آسان يافته‏اند، وبه آن چه نادانان از آن دورى گزينند اُنس و خو گرفته‏اند و با بدنهايى كه روح هاى آنها به جاى بسيار بلند آويخته در دنيا زندگى مى‏كنند، آنانند در زمين خلفا و نمايندگان خدا كه به سوى دين او مى‏خوانند، آه آه بسيار مشتاق و آرزومند ديدار آنان هستم.