حدیث سخت كوشى اهل بيت در عبادت

ابو صالح: ضرار بن ضمره كنانى بر معاويه وارد شد. معاويه به او گفت: على را براى من توصيف كن. او گفت: اى امير المؤمنين آيا مرا معذور نمى‏دارى؟ گفت: نه، معذورت نمى‏دارم. ضرار گفت: اگر گريزى نيست... خدا را گواه مى‏گيرم، در برخى حالات در حالى كه شب پرده خود را فكنده بود و ستارگانِ آن فرو رفته بودند، در محرابش و در حالى كه ريشش را به دست گرفته بود، از اين سو به آن سو مى‏رفت و چونان مار گزيده‏اى به خود مى‏پيچيد و مانند غم رسيدگان مى‏گريست و گويى هم اينك صداى او را مى‏شنوم كه مى‏گويد: بار الها، بار الها! ـ به درگاه او زارى مى‏كرد ـ و سپس خطاب به دنيا مى‏فرمود: مرا مى‏فريبى؟ يا چشم به راه من هستى؟ دور است، دور. ديگرى را بفريب، سه بار تو را گسليده‏ام، عمرت، كوتاه و محفلت، ناچيز و خطرت، به آسانى مى‏رسد. آه، آه از كمىِ توشه و دورى سفر و وحشت راه. اشك معاويه بى‏اختيار بر ريشش فرو ريخت و با آستينش آنها را خشك مى‏كرد و گريه جماعت را گلوگير كرده بود. معاويه گفت: آرى، ابوالحسن چنين بود. اى ضرار، شور و عشقت نسبت بدو چگونه است؟ ضرار گفت: شور و عشق زنى كه تنها فرزندش را در دامانش سر ببرند، اشك از ديده‏اش، بند نيايد و غمش، آرام نگيرد. سپس برخاست و بيرون رفت.