حدیث سخت كوشى اهل بيت در عبادت

عمرو بن عبداللّه‏ بن هند جملى به نقل از امام باقر عليه‏السلام: فاطمه دختر على بن ابى طالب چون سخت كوشى پسر برادرش على بن الحسين را در عبادت ديد، نزد جابر بن عبداللّه‏ بن عمرو بن حزام انصارى آمد و به او گفت: اى صحابى رسول اللّه‏! ما بر شما حقوقى داريم و از حقّ ما بر شما اين است كه هرگاه شما يكى از ما را ديديد كه با سخت كوشى، خود را نابود مى‏كند، خدا را به او ياد آوريد و از او بخواهيد جانش را حفظ كند. اين على بن الحسين است كه از سخت كوشى در عبادت، بينى‏اش ترك برداشته و پيشانى و زانوان و دو كف دستش پينه بسته است.
جابر بن عبداللّه‏ به درِ خانه على بن الحسين عليه‏السلام رفت و در كنارِ در، ابو جعفر محمّد بن على عليه‏السلام را در ميان جمعى نوجوان از بنى هاشم ديد كه در آن جا گرد آمده بودند. جابر در حالى كه به آن سو مى‏رفت، بدو نگريست و گفت: اين راه رفتن و خوى رسول اللّه‏ است، اى نوجوان تو كيستى؟ فرمود: من محمّد بن على بن الحسين هستم. جابر بن عبداللّه‏ گريست و آن‏گاه گفت: به خدا، تو به حقّ، شكافنده علم هستى، نزديك من آى، پدرم و مادرم فداى تو باد. امام عليه‏السلامنزديك او رفت، جابر جامه‏اش را گشود و دست او را بر سينه‏اش گذاشت و بوسيد و چهره‏اش را بر دست و چهره امام عليه‏السلامنهاد و به او عرض كرد: سلام نيايت رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را به تو مى‏رسانم، او به من دستور داده است، سلامش را به تو برسانم، پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به من فرمود: باشد كه تو آن قدر زندگى كنى و باقى باشى و فرزندى از من را ديدار كنى كه نامش محمّد است و علم را به كمال مى‏شكافد. پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به من فرمود: تو آن قدر زنده خواهى ماند كه كور شوى و سپس نور به ديدگانت باز گردد. امام باقر عليه‏السلاممى‏فرمايد: او به من گفت: از پدرت اجازه بگير تا به ديدارش روم. ابو جعفر بر پدرش وارد شد و او را آگاه كرد و گفت: پيرمردى بر درِ خانه است كه با من چنين و چنان كرد. حضرت عليه‏السلام فرمود: فرزندم! او جابر بن عبداللّه‏ است، سپس فرمود: آيا او از ميان كودكان خويشانت، تنها به تو چنين گفت و با تو چنين كرد؟ امام باقر عليه‏السلامعرض كرد: آرى، ما از آنِ خداييم، او به بدى آهنگ تو نكرده است اما (به سبب شناساندن ارج تو) در خون تو كوشيده است.
امام زين العابدين عليه‏السلام به جابر اجازه داد و او وارد شد و حضرت عليه‏السلام را در محرابش ديد كه عبادت او را فرسوده است. امام عليه‏السلام برخاست و با گرمى از حال او پرسش كرد و او را در كنار خود نشاند. جابر به حضرت روى كرد و گفت: اى فرزند رسول اللّه‏! آيا نمى‏دانيد كه خداوند، بهشت را براى شما و دوستداران شما آفريده و آتش را براى بدخواهان و دشمنان شما خلق كرده است، پس اين همه تلاش كه خود را بدان ملزم كرده‏اى چيست؟ على بن الحسين عليه‏السلام به او فرمود: اى صحابى رسول اللّه‏! آيا نمى‏دانى كه خداوند، گناهان گذشته و آينده نياى مرا بخشوده بود، ولى پيامبر، سخت كوشى در راه خدا را كنار ننهاد و همچنان عبادتش مى‏كرد ـ پدر و مادرم فداى او باد ـ تا آن كه ساق و كف پاهايش ورم كرد.
به ايشان صلى‏الله‏عليه‏و‏آله عرض شد: آيا چنين مى‏كنى؟ و حال آن كه خداوند، گناهان گذشته وآينده‏ات را بخشوده است؟ وپيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله پاسخ فرمود: آيا بنده‏اى شكرگزار نباشم؟! چون جابر به على بن الحسين عليه‏السلامنگريست و ديد سخن او در منصرف كردن امام از سخت كوشى و اعمال طاقت فرسا و راضى كردن او به ميانه‏روى سودى ندارد، به او عرض كرد: اى فرزند رسول خدا! خود را حفظ كن كه تو از خاندانى هستى كه در پرتو وجود آنها، بلا دفع مى‏شود و سختى و مشقّت برطرف مى‏گردد و آسمان از براى ايشان باران مى‏بارانَد. امام عليه‏السلامفرمود: اى جابر! من همچنان بر شيوه پدر و نياى خود خواهم بود و آن دو ـ صلوات اللّه‏ عليهما ـ را الگوى خود مى‏دانم تا ديدارشان كنم.
جابر روى به حاضران كرد و گفت: به خدا سوگند، من در ميان فرزندان پيامبران، همچون‏على‏بن‏الحسين‏نديده‏ام، مگر يوسف بن يعقوب عليه‏السلام، به خدا سوگند ذريه على بن الحسين عليه‏السلام از ذريّه يوسف بن يعقوب برتر است، چه، از آنهاست كسى كه زمين را از داد مى‏آكَند آن گونه كه از ستم آكنده شد.