حدیث فصل هفتم : روش اهل بيت در بخشش و صله

معلّى بن خنيس: امام صادق عليه‏السلام در شبى كه نم نم باران مى‏آمد آهنگ سقيفه بنى ساعده كرد، من هم او را تعقيب كردم. ناگهان چيزى از او افتاد. امام عليه‏السلام فرمود: بسم اللّه‏، خدايا! آن را به ما بازگردان. به خدمتش رسيدم و سلام كردم. فرمود: معلّى تو هستى؟ عرض كردم: بله، قربانت گردم. فرمود: با دستت زمين را لمس كن و هر چه يافتى به من بده. معلّى مى‏گويد: ناگهان ديدم مقدار زيادى نان ريخته است، آن چه را مى‏يافتم به حضرت عليه‏السلاممى‏دادم و اين چنين كيسه‏اى چرمى از نان پر شد كه من نمى‏توانستم آن را حمل كنم. عرض كردم: قربانت گردم، آن را بر سر خود حمل بكنم؟ حضرت عليه‏السلامفرمود: نه، من به اين كار از تو شايسته‏ترم، ولى همراه من بيا. معلّى مى‏گويد: به سقيفه بنى ساعده رسيديم و به جماعتى برخورديم كه خواب بودند. حضرت عليه‏السلام يك يا دو گرده نان زير سر هر يك مى‏نهاد تا به آخرين آنها رسيد و آن‏گاه باز گشتيم. عرض كردم: قربانت گردم، اينها حقّ را مى‏شناسند [شيعه هستند]؟ فرمود: اگر حقّ را مى‏شناختند، با نمك و خورش از دل و جان بديشان يارى مى‏رسانديم.