حدیث فصل هفتم : روش اهل بيت در بخشش و صله

اليسع بن حمزه: در خدمت امام رضا عليه‏السلام با ايشان سخن مى‏گفتم، گروه فراوانى در خدمت ايشان بودند و از حضرت عليه‏السلام، پيرامون حلال و حرام مى‏پرسيدند كه مردى بلند قامت وگندمگون وارد شد و عرض كرد: سلام بر تو اى فرزند رسول خدا، مردى هستم از دوستداران تو و دوستداران پدران و نياكان تو. از حج باز مى‏گردم، خرجى خود را گم كرده‏ام و چيزى ندارم تا با آن، خود را به جايى برسانم. اگر صلاح مى‏دانى مرا به شهرم برسان، از فضل خدا توانگر هستم و هرگاه به شهر خود رسيدم، آن مقدار كه به من داده‏اى به عوض تو صدقه مى‏دهم، چه، به من صدقه تعلّق نمى‏گيرد. امام عليه‏السلامفرمود: بنشين، رحمت خدا بر تو باد.
امام عليه‏السلام به مردم رو كرد و با آنها سخن گفت تا همه پراكنده شدند و آن مرد ماند به همراه سليمان جعفرى و خيثمه و من. امام عليه‏السلام فرمود: آيا به من اجازه مى‏دهيد به اندرونى روم؟ سليمان عرض كرد: خداوند شما را مقدم بدارد. امام عليه‏السلامبرخاست و داخل اتاق شد و اندكى باقى ماند و بيرون آمد و در را بست و دستش را از بالاى در بيرون آورد و فرمود: آن خراسانى كجاست؟ عرض كرد: اين جا هستم. امام عليه‏السلام فرمود: اين دويست دينار را بگير و آن را كمك خرج خود كن و با آن بركت بجوى و از سوى من صدقه نده و برو، تا نه من، تو را ببينم و نه تو، مرا ببينى. آن مرد رفت. سليمان به امام عليه‏السلام عرض كرد، قربانت گردم، با نظر بلندى، بخشيدى و رحم آوردى، امّا چرا چهره‏ات را از او پوشاندى؟ امام عليه‏السلامفرمود: از ترس اين كه خوارى خواهش را به سبب اين كه آن را برآوردم، در چهره‏اش ببينم، آيا اين سخن پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را نشنيده‏اى كه: نيكويى كردن پنهانى، همسنگ هفتاد حج است و آن كه پرده از بدى بردارد، بى‏يار، وا نهاده مى‏شود و آن كه بدى را بپوشاند، خدا او را مى‏آمرزد؟ آيا اين سخن پيشينيان را نشنيده‏اى كه:
هرگاه من براى طلب نيازى نزد او آيم به سوى خانواده‏ام باز مى‏گردم در حالى كه آبرويم باقى است.