حدیث فصل هفتم : روش اهل بيت در بخشش و صله

محمّد بن عيسى بن زياد: در ديوان ابن عبّاد بودم و ديدم كه از نامه‏اى، نسخه برمى‏دارند، درباره آن پرسش كردم، گفتند: نامه امام رضاست از خراسان به پسرش. از آنها خواستم آن را به من بدهند، آنها نامه را به من دادند، در آن چنين آمده بود: به نام خداوند بخشنده مهربان، خداوند، عمر تو را دراز گردانَد و از دشمنت پناهت دهد، فرزندم! پدرت فدايت باد، آن چه را لازم مى‏دانستم براى تو بيان كردم، در حالى كه زنده و تندرستم، به اميد آن كه خداوند با صله دادن تو به نزديكانت و وابستگان موسى و جعفر ـ رضى اللّه‏ عنهما ـ بر تو منّت نهد، خداوند مى‏فرمايد: «كيست كه در راه خدا وامى نيكو دهد تا براى او چندين و چند برابرش كند؛ و خداوند تنگنا و گشايش [در معيشت مردم] پديد مى‏آورد، و به سوى او بازگردانده مى‏شويد» و نيز فرمود: «تا توانگر بر وفق توان خود خرج كند و كسى كه روزى‏اش تنگ شده است، در همان حد كه خداوند به او بخشيده است، تكليف نمى‏كند؛ زودا كه خداوند پس از تنگنا، آسايش مقرر دارد» و خداوند به تو گشايش فراوان [در روزى ]داده است... والسّلام.