حدیث فصل نهم : كليات مكارم اخلاقى اهل بيت

امام حسن عليه‏السلام: از دايى خود، هند بن ابى هاله تميمى ـ كه توصيف گر بود ـ درباره آراستگيهاى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله پرسش كردم و گفتم: سخن گفتن او را براى من توصيف كن. او گفت: پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، پيوسته غمگين بود وهماره در انديشه، آسودگى نداشت و بدون نياز، سخن نمى‏گفت، سكوتش طولانى بود، از آغاز تا پايان سخن، دهانش را كاملاً باز نمى‏كرد و سخنانى فراگير مى‏فرمود، كلامش، فصل بود كه در آن نه فزونى ديده مى‏شد و نه كاستى، نرمخو بود و از خشكى و جسارت بركنار، نعمت را هر چند ناچيز، بزرگ مى‏داشت و چيزى از آن را نمى‏نكوهيد، تغيير ذائقه دهندگان را نه مى‏نكوهيد و نه مى‏ستود، دنيا و آن چه در آن است، او را به چشم نمى‏آورد. چون چيزى مانع حق مى‏گشت، هيچ چيز ياراى خشم او را نداشت تا آن كه حق را يارى كند، او براى خود خشمگين نمى‏شد و براى خود چيرگى نمى‏خواست، هرگاه اشاره مى‏كرد، با تمام كَفَش اشاره مى‏كرد و هرگاه شگفت زده مى‏شد، دست خود را مى‏گرداند و هرگاه سخن مى‏گفت، دست خود را به يكديگر مى‏پيوست و شست دست چپش را به گودى كف دست راستش مى‏زد و هرگاه خشمگين مى‏شد، رويش را بر مى‏گرداند و چهره‏اش را بر مى‏تافت و هرگاه شاد مى‏شد ديگان خود را مى‏هليد، بيشتر خنده او لبخند بود و هرگاه لبخند مى‏زد دندانهايش چونان دانه‏هاى تگرگ خودنمايى مى‏كرد.