حدیث فصل سوم : تربيت فرزندان بر دوستى اهل...

امام صادق عليه‏السلام: اى گروه شيعيان، به فرزندانتان اشعار عبدى را بياموزيد؛ چه او بر دين خداست. اينك نمونه‏هايى از اشعار عبدى:
آيا پرسشت‏از نشان‏خانه ويران يار، درد ناخوش عشقت را درمان مى‏كند؟!
و يا سوز دلت را در آن روز كه فراق دوست نزديك مى‏شود قطره‏هاى ريزان اشكت، فرو مى‏نشاند؟!
هيهات ، عشق برانگيخته را پايان نمى‏بخشد دورى دوستى كه رفته و ديگر باز نمى‏گردد.
اى‏پيشاهنگ قبيله! چشمان اشكبار، قبيله را از آب وگياه بى‏نياز مى‏كند
تا آن جا كه مى‏گويد:
اى شترسوارى كه گامهاى مركب نيرومندت پهناى دشت را به تقريب و جنب [دو نوع از راه سپردن شتر تند و كند] در مى‏نوردد. و در فزار غزال خوش خط و خال را مى‏گيرد و در نشيب شاهين تيز بال را خسته مى‏كند.
و بادهاى سهمگين را چون اشتران خسته و رنجور بيابان پشت سر مى‏گذارد،
درود مرا به قبرى كه در نجف است و بهترين انسان از عرب و عجم را در بردارد برسان.
و در آن جا، شعار خدايى تو، فروتنى در برابرش باشد و بهترين وصّى و داماد بهترين پيامبر را ندا ده.
تا آن جا كه مى‏گويد:
تو كسى نيستى مگر برادر و ياور آن [پيامبر] راهنما و آشكار كننده حقّى و ستايش شده كتابها [ى آسمانى] .
تو همسر پاره تن پيغمبر، زهرايى و تنها نگهبان او و پدر فرزندان بزرگوار اويى.
فرزندانى كه در راه خدا سختكوشند و از او يارى مى‏جويند و بدو معتقدند و براى همو كار مى‏كنند.
و چنان راهنمايانى هستند كه اگر شب ديجور گمراهى همه جا را فرا گيرد شبروان را بهتر از هر كوكب و شهابى راهنمايى مى‏كنند.
از آن روز كه مهر خود را به پاى آنان ريختم مرا رافضى خواندند و اين بهترين لقبى است كه بدان خوانده مى‏شوم!
درود خداى عرش نشين، پيوسته و هماره، بر فرزند غمگسار فاطمه باد.
و آن دو فرزندى كه يكى به زهر ستم نابهنگام مرد و آن ديگرى كه با گونه خاك‏آلود به خاك رفت.
و پس از وى، بر آن عبادت پيشه پارسا، سجّاد و آن گاه بر شكافنده دانش كه به غايت طلب نزديك شد.
و سپس بر جعفر و فرزندش موسى و آن گاه بر امام نيكوكار حضرت رضا و جواد عابد كوشا.
و بر عسكريين و مهدى كه قائم آنان و صاحب امر است و جامه‏هاى پاك و سپيد هدايت به تن دارد، همو كه زمين آكنده شده از ظلم و بيداد را از عدل و داد مى‏آكند و گمراهان و شرآفرينان را سركوب مى‏كند.
پيشواى دليران بى‏باك و رزمنده‏اى است كه براى بركندن گياهان هرزه به پيكار سركشان مى‏روند.
نمونه ديگرى از اشعار عبدى:
اى سروران من، اى فرزندان على، اى آل طه و اى آل «صاد».
كيست كه با شما برابرى كند، شمايانى كه نمايندگان خدا در زمين هستيد؟!
شما ستارگان راهنمايى هستيد كه خداوند هر رهجويى را به واسطه آن راه مى‏نمايد.
اگر رهبرى‏شما نبود ما گمراه مى‏شديم وراه از بيراهه بازشناخته نمى‏شد.
پيوسته عمر خويش را با مهر شما مى‏گذرانم و با دشمنان شما دشمنى مى‏ورزم.
توشه‏اى جز مهر شما ندارم و اين بهترين رهتوشه است.
مهر شما اندوخته من است كه در پهنه قيامت بدان تكيه مى‏كنم.
دوستى شما و بيزارى از آن كه دشمن شماست اعتقاد من است.