حدیث دوست داشتن دوستداران اهل بيت

حَنَش بن مُعتَمر: بر اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه‏السلاموارد شدم و عرض كردم: سلام و رحمت و بركات خداوند بر تو باد اى اميرالمؤمنين، چگونه روز خود را به شب رساندى؟ فرمود: روز خود را به شب رساندم در حالى كه دوستدار خود را دوست مى‏دارم و دشمنم را دشمن و دوستدار ما در حالى روز خود را به شب مى‏رساند كه نسبت به رحمت خداوند كه در انتظار آن است، شادمان مى‏باشد و دشمن ما در حالى روز خود را به شب مى‏رساند كه بناى كار خود را بر لبه پرتگاهى در حال ريزش مى‏سازد و آن لبه، او را در آتش فرو مى‏افكند و درهاى رحمت به روى اهل آن گشوده شده است. پس اهل رحمت را رحمتشان گوارا باد و هلاكت و دوزخ، ارزانى دوزخيان باد.
اى حنش! هر كه خوشحال مى‏شود بداند كه آيا دوستدار ماست يا دشمن ما دلش را بيازمايد، اگر دوست ما را دوست داشته باشد، دشمن ما نيست و اگر دوست ما را دشمن داشته باشد دوستدار ما نمى‏باشد. خداوند متعال از دوستدار ما بردوستى‏ما پيمان‏گرفته ودر لوح محفوظ نام دشمن‏ما را نوشته است. ماييم برگزيدگان[خدا] وپيشتازانما [به سوى حوض كوثر] پيشتازان پيامبرانند.