حدیث دشمن داشتنِ دشمن اهل بيت

صالح بن ميثم تمّار (رحمه اللّه‏): در كتاب ميثم رضى‏الله‏عنه ديدم كه مى‏گويد: شبى را در خدمت‏اميرالمؤمنين على‏بن‏ابى طالب عليه‏السلام بوديم. آن حضرت به ما فرمود: هيچ بنده‏اى نيست كه خداوند دلش را براى ايمان صاف و خالص كرده باشد مگر اين‏كه محبّت‏ما را در قلبش احساس مى‏كند وهيچ بنده‏اى نيست كه خداوند از او در خشم و ناخشنودى باشد مگر اين كه در قلبش نسبت به ما احساس بغض مى‏كند. بنابراين، ما از اين كه مؤمن دوستمان مى‏دارد شاد مى‏شويم و دشمنى‏كسى را كه با ما بغض‏مى‏ورزد مى‏دانيم. دوستدار ما از رحمت خداوند كه به واسطه محبّت ما هر روز انتظار آن را مى‏كشد شادمان است و دشمن ما بناى خود را در لبه پرتگاهى در حال ريزش پى‏ريزى مى‏كند كه اين لبه، او را در آتش دوزخ فرو مى‏افكند و درهاى رحمت به روى اهل رحمت گشوده شده است؛ پس گوارا باد اهل رحمت را، رحمتشان و نابود باد جايگاه اهل دوزخ. هر بنده‏اى كه خداوند در دل او خيرى قرار داده باشد هرگز در دوست داشتن ما كوتاهى نمى‏كند و كسى كه دشمن ما را دوست بدارد هيچ گاه ما را دوست نخواهد داشت. اين دو در يك قلب با هم جمع نمى‏شوند و «خدا براى هيچ مردى در درونش دو دل ننهاده است» كه با اين يكى عده‏اى را دوست بدارد و با آن ديگرى دشمن آنها را. كسى كه ما را دوست مى‏دارد اين محبّت نسبت به ما را، همچون زر نابى كه در آن ناخالصى نيست، خالص مى‏گرداند.
ماييم برگزيدگان [خدا] و پيشتازان ما (به سوى حوض كوثر) پيشتازان پيامبرانند؛ من وصى پيامبران هستم، من حزب خدا و رسول او هستم و آن گروه سركش و ياغى حزب شيطانند. پس هركه دوست دارد حال خود را درباره محبّت ما بداند دلش را بيازمايد، اگر در آن نسبت به كسى كه مردم را بر ضد ما مى‏شوراند احساس دوستى كرد، بداند كه خدا و جبرئيل و ميكائيل دشمن او هستند و خداوند دشمن كافران مى‏باشد.