حدیث فصل دوم : بيزارى اهل بيت از غاليان

امام رضا عليه‏السلام در دعاى خود مى‏گفت: بار خدايا، من (به خودى خود) فاقد حركت و نيرويم؛ زيرا كه هيچ حركت و نيرويى جز به مدد تو نيست؛ بار خدايا، من از كسانى كه در حقّ ما چيزى را ادعا مى‏كنند كه سزاوار ما نيست، به درگاه تو بيزارى مى‏جويم؛ بار خدايا، من از كسانى كه درباره ما مطالبى مى‏گويند كه ما خود در حقّ خويش نگفته‏ايم، به درگاه تو اعلام بيزارى مى‏كنم؛ بار خدايا، آفريدگار تويى و فرمانروا تو، تنها تو را مى‏پرستيم و تنها از تو يارى مى‏جوييم. بار خدايا، تويى آفريدگار ما و آفريدگار پدران نخستين و پدران آخرين ما. بار خدايا، ربوبيّت، سزاوار كسى جز تو نيست و الوهيّت، شايسته كسى جز تو نباشد؛ پس لعن و نفرين خود را نثار نصارا كن كه عظمت تو را پايين آوردند و لعن و نفرين خود را نثار ديگر مردمانى كن كه اعتقادى همچون آنان دارند.
بار خدايا! ما بندگان تو و زاده بندگان تو هستيم؛ نه مالك سود و زيانى در حقّ خود هستيم و نه اختيار مرگ و زندگى و حشر و نشر خود را داريم؛ بار خدايا، هركس بگويد ما خدا هستيم، به پيشگاه تو از او بيزارى مى‏جوييم. و هركس معتقد باشد كه كار آفريدن و روزى دادن در دست ماست، به پيشگاه تو از او اعلام بيزارى مى‏كنيم، همان گونه كه عيسى عليه‏السلاماز نصارا بيزارى جست؛ بار خدايا، ما آنان را به چنين عقايدى فرا نخوانده‏ايم؛ پس به واسطه عقايد و گفته‏هاى آنان، ما را مؤاخذه مفرما و آن چه را درباره ما مى‏گويند بر ما ببخش و «پروردگارا هيچ كس از كافران را بر روى زمين مگذار؛ زيرا اگر آنان را باقى بگذارى بندگانت را گمراه مى‏سازند و جز پليدكارِ ناسپاس نزايند» .