حدیث الف ـ مَثَل مرغزار بهارى

امام صادق عليه‏السلام : اين دنيا، اگرچه با خرّمى‏هايش لذّت مى‏بخشد و با زرق و برقش مى‏فريبد، امّا فرجامى جز فرجام بهار ندارد كه سرسبزى آن ، دل‏نشين است ؛ ليكن در پايان عمر بهار ، آن همه خرّمى مى‏خشكد. آن كه دلسوز خويش است و وظايف و حقوق خويشتن را مى‏شناسد ، بايد به دنيا چونان كسى بنگرد كه خداپسندانه مى‏انديشد و از بدفرجامى خويش بترسد؛ زيرا اين دنيا ، مردمانى را فريفت و در حالى از دنيا جدا شدند كه در اوج سرخوشى از دنيا و شادمانى نسبت به آن بودند ، شب هنگام كه خفته بودند يا روز هنگام كه سرگرم بازى [و تفريح [بودند، اجل‏هايشان ، ناگاه به سراغشان آمد... .