حدیث و ـ مَثَل درياى ژرف

الاختصاص ـ به نقل از اوزاعى ـ : لقمان حكيم ، چون از شهر خويش برون شد ، در آبادى‏اى در موصل فرود آمد كه بدان ، كومليس مى‏گفتند. چون در آن آبادى طاقتش طاق شد و غَمَش بالا گرفت و در آن آبادى كسى نبود كه او را در كارهايش كمك كند [و از غم و تنهايى به در آورد]، در به روى خويش بست و فرزندش را به درون خواند و به اندرز دادن وى پرداخت و گفت:
«فرزندم! دنيا ، درياى ژرفى است كه انسان‏هاى بسيار در آن نابود شدند. از كار دنيا توشه برگير و كِشتى‏اى بساز ، اندرونش از تقواى الهى . سپس با آن ، گرداب‏هاى اين دريا را بپيماى تا نجات يابى، گرچه باز هم مى‏ترسم كه نجات نيابى.
فرزندم! آن كشتى، ايمان است و بادبانش ، توكلّ و سكّانش ، شكيبايى و پاروهايش ، روزه و نماز و زكات.
فرزندم! هركه بى‏كشتى به دريا برود ، غرق مى‏شود».