حدیث نهى از رُهبانيت و از حرام شمردن...

مجمع البيان ـ به نقل از ابن مسعود ـ : من در ترك پيامبر خدا ، بر الاغى سوار بودم . ايشان فرمود: «اى پسرِ مادرْ غلام! آيا مى‏دانى كه چرا بنى اسرائيل ، رهبانيت را پديد آوردند؟»
گفتم: خدا و پيامبرش داناترند .
فرمود: «بعد از عيسى عليه‏السلام ، شاهان بر بنى اسرائيل چيره شدند و گنهكارى پيشه كردند. مؤمنان ، به خشم آمدند و با آنان به جنگ برخاستند ؛ ولى اهل ايمان ، سه بار شكست خوردند ، به طورى كه تنها شمارى اندك از ايشان ، باقى ماندند. پس گفتند: اگر اينان بر ما چيره آيند ، نابودمان مى‏كنند و ديگر طرفدارى براى دين ، باقى نمى‏ماند كه به آن دعوت كند. بياييد در زمين ، پراكنده شويم تا خداوند ، پيامبرى را كه عيسى عليه‏السلام وعده آمدنش را داده است ، برانگيزد. مقصودشان محمّد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بود. پس، در غارهاى كوه‏ها پراكنده شدند و رهبانيت را پديد آوردند. عدّه‏اى از ايشان به دين خويش ، پايدار ماندند و برخى به كفر گراييدند».
سپس اين آيه را تلاوت كرد: « «و ترك دنيايى كه از پيشِ خود درآوردند ، ما آن را برايشان مقرّر نكرديم ،مگر براى آن كه كسب خشنودى خدا كنند . با اين حال، آن را چنان كه حقّ رعايت آن بود منظور نداشتند» » .
سپس فرمود: «اى پسر مادرْ غلام! آيا مى‏دانى رهبانيّت امّت من چيست؟» .
گفتم: خدا و پيامبرش داناترند .
فرمود: «هجرت ، جهاد ، نماز ، روزه ، حجّ و عمره».