حدیث نهى از رُهبانيت و از حرام شمردن...

عوالى اللآلى: در حديث آمده است كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله با مردم ديدار كرد و به وصف روز قيامت پرداخت و براى آنان ، همه‏اش از عذاب گفت. مردم ، متأثّر شدند و گريستند. ده نفر از ياران ايشان در خانه عثمان بن مظعون ، گِرد آمدند و با هم قرار گذاشتند كه روزها ، روزه بگيرند و شب‏ها را به عبادت بگذرانند و با زنان ، هم‏بستر نشوند و از بوى خوش ، استفاده نكنند ، پشمينه بپوشند، ترك دنيا گويند و سر به كوه و بيابان بگذارند و رهبانيت پيشه كنند و خويشتن را خواجه سازند.
اين خبر به پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله رسيد. به خانه عثمان آمد ؛ امّا او را در آن‏جا نيافت. از همسر او پرسيد: «آيا خبرى كه به من رسيده است ، صحّت دارد؟» .
او كه دوست نداشت به پيامبر خدا دروغ بگويد و از سوى ديگر ، نخواست پرده از كار شوهرش بردارد، گفت: اى پيامبر خدا! اگر عثمان به شما گفته است، درست گفته است.
پيامبر خدا رفت. عثمان به خانه‏اش آمد. همسرش ماجرا را به او گفت. عثمان و يارانش نزد پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله آمدند. پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به آنان فرمود: «[گمان مى‏كنيد [خبر ندارم كه بر چه هم‏داستان شده‏ايد؟».
گفتند: ما جز نيّت نيك نداشته‏ايم.
پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فرمود: «من ، مأمور به اين كارها نشده‏ام» .
سپس فرمود: «نفس‏هاى شما را بر شما حقّى است. پس [به وقتش [روزه بگيريد و [به وقتش] روزه نگيريد، هم نماز شب بخوانيد و هم شب‏ها بخوابيد؛ زيرا كه من ، هم روزه مى‏گيرم، هم [به وقتش] روزه نمى‏گيرم، هم شب‏ها را عبادت مى‏كنم و هم مى‏خوابم ، گوشت و چربى مى‏خورم و با زنان نزديكى مى‏كنم. پس، هركه از راه و رسم من روى برتابد ، از من نيست».
آن گاه ، مردم را جمع كرد و برايشان سخن گفت و فرمود: «عدّه‏اى را چه شده كه زن و بوى خوش و خواب و تمايلات دنيوى را بر خود حرام كرده‏اند؟! امّا من ، به شما دستور نمى‏دهم كه كشيشى و راهبى پيشه كنيد. ترك گوشت و زن و صومعه‏نشينى در دين من نيست. سياحت امّت من ، در روزه است و رهبانيتش در جهاد . خدا را بپرستيد و چيزى را شريك او قرار ندهيد. حج بگزاريد و عمره به جاى بياوريد و نماز بخوانيد و زكات بپردازيد و ماه رمضان را روزه بگيريد و [در دينتان] مستقيم [و معتدل [باشيد تا برايتان مستقيم بماند؛ چه، كسانى كه پيش از شما بودند، در حقيقت، به سبب همين سختگيرى‏ها نابود شدند ، بر خود سخت گرفتند و در نتيجه ، خدا هم بر آنان سخت گرفت ، و اينها كه در دِيرها و صومعه‏ها مى‏بينيد ، بقاياى همين افراد هستند.