حدیث نهى از رُهبانيت و از حرام شمردن...

نهج البلاغة ـ از سخنان على عليه‏السلام در بصره ، هنگامى كه به عيادت علاء بن زياد حارثى ، يكى از يارانش رفت و وسعت خانه او را ديد ـ : اين سراى فراخ در دنيا به چه كار تو مى‏آيد، در حالى كه در آخرت به چنين خانه‏اى محتاج‏ترى؟ البته، اگر بخواهى ، مى‏توانى با همين خانه به آخرت دست يابى: در آن از ميهمان پذيرايى كنى، با خويشاوندان ، صله رَحِم نمايى و حقوقى را كه بر عهده توست ، ادا كنى . در اين صورت با آن به آخرت رسيده‏اى».
علاء گفت: اى اميرمؤمنان! از برادرم عاصم بن زياد به تو شكايت مى‏كنم.
فرمود: «چه شده است؟» .
گفت: ردا پوشيده و تارك دنيا شده است.
فرمود: «او را نزد من بياوريد».
چون آمد ، امام عليه‏السلام حضرت فرمود: «اى دُشمَنك خويش! [شيطان] پليد تو را گم‏راه ساخته است . به زن و فرزندانت رحم نمى‏كنى؟! تو مى‏پندارى كه خداوند ، نعمت‏هاى پاكش را بر تو حلال كرده است ، امّا دوست ندارد از آنها بهره بگيرى؟! تو نزد خداوند ، خوارتر از اين حرف‏هايى!» .
گفت: اى امير مؤمنان! تو خود ، جامه‏اى چنين خشن مى‏پوشى و خوراكى چنان خشك مى‏خورى!
فرمود: «حيف از تو! من چون تو نيستم. خداى متعال بر پيشوايان عدالت فرض كرده است كه خويشتن را در سطح مردمان نادار قرار دهند تا نادارى فقير ، او را برنشورانَد» .