حدیث چهار خصلت

عُدّة الداعى: از عالم (امام كاظم) عليه‏السلام روايت شده است كه فرمود: «به خدا سوگند ، هرگز به هيچ مؤمنى خير دنيا و آخرت داده نشد ، مگر به واسطه خوش‏گمانى‏اش به خداوند و اميدوارى‏اش به او، و خوش‏خويى‏اش، و خوددارى از غيبت كردن از مؤمنان. خداى متعال ، هيچ بنده‏اى را پس از توبه و استغفار، عذاب نمى‏كند ، مگر به سبب بدگمانى‏اش به خدا، كوتاهى‏اش در اميد داشتن به خدا، بداخلاقى‏اش، و غيبت كردنش از مؤمنان . هيچ بنده مؤمنى نيست كه به خداوند گمان نيك ببرد ، مگر آن كه خدا با او مطابق گمانش رفتار كند؛ زيرا خداوند ، بزرگوار است و شرم مى‏كند از اين كه خلاف گمان و اميد بنده‏اش عمل كند. پس، به خدا گمان نيك ببريد و به درگاهش دعا و تضرّع كنيد؛ چه ، خداوند متعال مى‏فرمايد: «آنان كه به خدا گمان بد ببرند ، بر گِردشان بدى حلقه زند، و خدا بر آنان خشم گرفته است» ».