حدیث الف ـ دنيا خوش و شيرين است

صحيح البخارى ـ به نقل از ابو سعيد خُدرى ـ : پيامبر خدا بر منبر ايستاد و فرمود: «ترس من براى شما بعد از رفتنم ، باز شدنِ درِ بركت‏هاى زمين به
روى شماست». سپس از ناز و نعمت‏هاى دنيا ياد كرد و يكى پس از ديگرى ، آنها را برشمرد.
مردى برخاست و گفت: اى پيامبر خدا! آيا خير (مال و ثروت دنيا) ، شر مى‏آورد؟
پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله جوابش را نداد.
گفتيم: «به او وحى مى‏شود» و مردم ، چنان آرام گرفتند كه گويى پرنده روى سر آنان نشسته است (كوچك‏ترين تكانى نمى‏خوردند).
پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله سپس صورتش را كه خيس عرق شده بود، با دست ، پاك كرد و سه بار فرمود: «كجاست آن پرسنده؟ آيا آن ، خير است؟! خير ، جز خير نمى‏آورد. علف‏هايى كه در بهار مى‏رويند ، [خورنده خويش را] مى‏كُشند يا تا آستانه كُشته شدن مى‏برند ، مگر آن حيوانى را كه خاشاك بخورد. چنين حيوانى مى‏خورد تا آن كه معده‏اش پر مى‏شود و سپس در آفتاب ، دراز مى‏كشد و بعد ، ريقى مى‏زند و ادرارى مى‏كند و دوباره مى‏چرد. اين مال و ثروت [دنيا [دل‏پذير و شيرين است و براى مسلمانى كه به اندازه حقّ خود از آن برگيرد و آن را در راه خدا و براى يتيمان و مستمندان خرج كند ، نيكو رفيقى است ؛ امّا كسى كه بيش از حقّش از آن برگيرد ، همانند خورنده‏اى سيرى‏ناپذير است، و آن مال [كه به ناحق برداشته شده ،] در روز قيامت ، عليه او گواهى مى‏دهد».