حدیث د ـ بردگى

امام على عليه‏السلام : كسى كه عاشق چيزى شود، آن چيزْ ديده [دلِ] او را كم‏سو مى‏گرداند، و دلش را بيمار مى‏كند. در نتيجه، چنين كسى با چشمى ناسالم مى‏نگرد، و با گوشى ناشنوا مى‏شنود. خواست‏هاى دنيوى ، خِرَد او را از هم دريده، و دنيا دلش را ميرانده، و جانش شيفته آن گرديده است . از اين رو ، بنده دنيا و بنده كسى است كه چيزى از دنيا دارد. به هر كجا كه دنيا برود ، او نيز بدان‏جا مى‏رود، و به هر سو كه دنيا رو كند ، او نيز بدانْ رو مى‏كند. با هيچ نهى‏اى از جانب خدا ، باز نمى‏ايستد، و از هيچ پندى از او ، اندرز نمى‏گيرد، در حالى كه مى‏بيند مرگ ، چه سان ناگهان گريبان ديگران را مى‏گيرد و مجال پوزشخواهى و بازگشتى نمى‏دهد ، و آنچه نمى‏دانستند ، بر آنان فرود مى‏آيد، و از دنيا كه خود را در آن ايمن مى‏پنداشتند ، جدا مى‏شوند، و به آنچه در آخرت وعده داده مى‏شدند ، مى‏رسند. آنچه بر سر آنان مى‏آيد ، به راستى در وصف نمى‏گنجد.