حدیث ويژگى‏هاى اهل دنيا

امام على عليه‏السلام : پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در شب معراج از پروردگار پاكش پرسيد:... اى پروردگار من! اهل دنيا چه كسى است و اهل آخرت كيست؟
فرمود: «اهل دنيا ، كسى است كه : خوراك و خنده و خواب و خشمش بسيار است؛ خشنودى‏اش اندك است؛ نه از كسى كه به وى بدى كرده است ، پوزش مى‏طلبد، و نه پوزش كسى را كه از او پوزش مى‏طلبد، مى‏پذيرد؛ در طاعت ، تنبل است، و در معصيت ، گستاخ؛ آرزويش دور و دراز است و اجلش نزديك؛ از نفْس خويش حساب نمى‏كشد؛ كم‏خير است؛ پُرگوست؛ كم‏ترس [از خدا] است؛ و هنگام غذاخوردن ، بسيار شاد است.
اهل دنيا در هنگام آسايش ، سپاس‏گزار نيستند، و هنگام بلا (سختى) شكيبا نيستند؛ زيادِ مردم ، در نظر آنان اندك است؛ خويشتن را به كارهاى ناكرده مى‏ستايند، و ادّعاى چيزهايى را مى‏كنند كه ندارند، و از چيزهايى سخن مى‏گويند كه آرزو دارند؛ و بدى‏هاى مردم را مى‏گويند و خوبى‏هاى آنان را پوشيده مى‏دارند».
پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله گفت: اى پروردگار من! همه اين عيب‏ها ، در اهل دنياست؟!
[فرمود:] «اى احمد! در اهل دنيا ، نادانى و كم‏بخردى‏هاى بسيار است : در برابر كسى كه از او دانش مى‏آموزند ، فروتنى نمى‏كنند ، و خويشتن را عاقل مى‏پندارند، در حالى كه به نزد فهميدگان ، مردمانى كم‏خردند».