حدیث ويژگى‏هاى اهل دنيا

امام على عليه‏السلام ـ در خطبه‏اى كه در آن ، نافرمانى خَلق را توضيح مى‏دهد ـ : پاكى تو ، اى آفريدگار و معبودى كه از سرِ عنايتت به بندگانت، سرايى (آخرت) آفريدى و در آن ، خوانى از انواع نوشيدنى و خوردنى ، و همسران و چاكران ، و كاخ‏ها و رودها ، و محصولات و ميوه‏ها گسترانيدى ، و سپس دعوتگرى فرستادى تا [مردم را] به سوى آن [سراى و خوان گسترده] فرا بخواند؛ امّا نه دعوتگر را اجابت كردند و نه به آنچه تو ترغيبشان كردى ، رغبت نمودند، و نه بر آنچه تشويقشان كردى ، شوقى نشان دادند!
[آنان] به لاشه‏اى روى آوردند كه با خوردن آن رسوا گشتند، و در دوستى آن ، با يكديگر سازش كردند . و هر كه عاشق چيزى شود ، آن چيز ، چشم او را كور و دلش را بيمار مى‏گرداند، و چنين كسى با چشمى ناسالم مى‏نگرد، و با گوشى ناشنوا مى‏شنود.
[ عاشق دنيا ، ] شهوات ، خِرَد او را از هم دريده، دنيا دلش را ميرانده، و جانش سرگشته دنيا شده است. از اين رو، بنده دنيا و بنده كسى است كه از دنيا چيزى دارد. به هر سو كه دنيا برود ، او نيز مى‏رود، و به هر طرف كه دنيا رو كند ، او نيز رو مى‏كند. نه با بازدارنده‏اى از سوى خدا باز مى‏ايستد و نه از هيچ پندآموزى از سوى او ، پند مى‏گيرد.