حدیث مَثَل بندگان دنيا

الإمام عليّ عليه‏السلام ـ فِي الحِكَمِ المَنسوبَةِ إلَيهِ ـ : يا عَبيدَ الدُّنيا ، كَيفَ تُخالِفُ فُروعُكُم أصولَكُم ، وعُقولُكُم أهواءَكُم ، قَولُكُم شِفاءٌ يُبرِئُ الدّاءَ ، وعَمَلُكُم داءٌ لا يَقبَلُ الدَّواءَ ؛ ولَستُم كَالكَرمَةِ حديث الَّتي حَسُنَ وَرَقُها ، وطابَ ثَمَرُها ، وسَهُلَ مُرتَقاها ؛ ولكِنَّكُم كَالشَّجَرَةِ الَّتي قَلَّ وَرَقُها ، وكَثُرَ شَوكُها ، وخَبُثَ ثَمَرُها ، وصَعُبَ مُرتَقاها .
جَعَلتُمُ العِلمَ تَحتَ أقدامِكُم ، وَالدُّنيا فَوقَ رُؤوسِكُم ؛ فَالعِلمُ عِندَكُم مُذالٌ مُمتَهَنٌ حديث ، وَالدُّنيا لا يُستَطاعُ تَناوُلُها ؛ فَقَد مَنَعتُم كُلَّ أحَدٍ مِنَ الوُصولِ إلَيها ، فَلا أحرارٌ كِرامٌ أنتُم ، ولا عَبيدٌ أتقِياءُ .
وَيحَكُم يا اُجَراءَ السَّوءِ! أمَّا الأَجرُ فَتَأخُذونَ ، وأمَّا العَمَلُ فَلا تَعمَلونَ ؛ إن عَمِلتُم فَلِلعَمَلِ تُفسِدونَ ، وسَوفَ تَلقَونَ ما تَفعَلونَ ، يوشِكُ رَبُّ العَمَلِ أن
يَنظُرَ في عَمَلِهِ الَّذي أفسَدتُم ، وفي أجرِهِ الَّذي أخَذتُم .
يا غُرَماءَ السَّوءِ ، تَبدَؤونَ بِالهَدِيَّةِ قَبلَ قَضاءِ الدَّينِ ، تَتَطَوَّعونَ بِالنَّوافِلِ ولا تُؤَدّونَ الفَرائِضَ ، إنَّ رَبَّ الدَّينِ لا يَرضى بِالهَدِيَّةِ حَتّى يُقضى دَينُهُ . حديث

امام على عليه‏السلام ـ در سخنان كوتاه منسوب به ايشان ـ : اى بندگان دنيا! چرا شاخه‏هايتان با ريشه‏هايتان ، و خِرَدهايتان با هوس‏هايتان ناسازگار است؟ گفتارتان ، دارويى است كه درد را شفا مى‏بخشد؛ ولى كردارتان ، دردى است كه درمان نمى‏پذيرد. شما نه چون تاكيد كه برگ‏هايش نيكو و ميوه‏اش خوش و بالا رفتن از آن ، آسان است؛ بلكه چون درختى هستيد كه كم برگ و پر خار است و ميوه‏اش غير قابل خوردن، و بالا رفتن از آن ، دشوار است.
شما دانش (معرفت) را زير پاهايتان نهاديد، و دنيا را بالاى سرهايتان. از اين رو، دانش در نزد شما خوار و بى‏مقدار است . و [ با شما ] به دنيا هم نمى‏توان رسيد، كه شما هر كسى را از رسيدن به آن ، مانع مى‏شويد . پس، شما نه آزادگانى آقامنشيد و نه بردگانى پرهيزگار.
بدا به حالتان ، اى مزدوران بد! مزد را مى‏گيريد و كار نمى‏كنيد. اگر هم كار كنيد ، كار را تباه مى‏كنيد. به زودى ، كردار خود را مى‏بينيد، و كارفرما به كار تباهى كه برايش كرده‏ايد و به مزدى كه از او گرفته‏ايد ، رسيدگى خواهد كرد!
اى بدهكاران بد! دِين خود را نمى‏پردازيد و هديه مى‏دهيد؛ مستحبّات را به جا مى‏آوريد و واجبات را نمى‏گزاريد. بستانكار ، هديه را نمى‏پذيرد تا آن كه طلب او پرداخت شود.

منبع: شرح نهج البلاغة : ج 20 ص 324 ح 719 .
فهرست دنيا و آخرت ج2 مَثَل بندگان دنيا حديث و آيات
 
 
 
 
 
کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به انهار میباشد. www.anhar.ir
طراحی و پیاده سازی: GoogleA4.com