حدیث ياد مرگ
الإمام الصادق عليهالسلام ـ في حَديثٍ يَذكُرُ فيهِ قِصَّةَ داوودَ عليهالسلام ـ : إنَّهُ خَرَجَ يَقرَأُ الزَّبور ، وكانَ إذا قَرَأَ الزَّبورَ لايَبقى جَبَلٌ ولا حَجَرٌ ولا طائِرٌ إلاّ جاوَبَتهُ .
فَانتَهى إلى جَبَلٍ ، فَإِذا عَلى ذلِكَ الجَبَلِ نَبِيٌّ عابِدٌ ، يُقالُ لَهُ : حِزقيل ، فَلَمّا سَمِعَ دَوِيَّ الجِبالِ وأصواتَ السِّباعِ وَالطَّيرِ عَلِمَ أنَّهُ داوودُ عليهالسلام ، فَقالَ داوودُ عليهالسلام : يا حِزقيل ، تَأذَنُ لي فَأَصعَدَ إلَيكَ؟ قالَ : لا .
فَبَكى داوودُ عليهالسلام ، فَأَوحَى اللّهُ إلَيهِ : يا حزقيلُ ، لا تُعَيِّر داوودَ وسَلنِي العافِيَةَ .
قالَ : فَأَخَذَ حِزقيلُ بِيَدِ داوودَ ورَفَعَهُ إلَيهِ .
فَقالَ داوودُ عليهالسلام : يا حِزقيل ، هَل هَمَمتَ بِخَطيئَةٍ قَطُّ؟
قالَ : لا .
قالَ : فَهَل دَخَلَكَ العُجبُ بِما أنتَ فيهِ مِن عِبادَةِ اللّهِ ؟
قالَ : لا .
قالَ : فَهَل رَكَنتَ إلَى الدُّنيا فَأَحبَبتَ أن تَأخُذَ مِن شَهَواتِها ولَذّاتِها؟
قالَ : بَلى ، رُبَّما عَرَضَ ذلِكَ بِقَلبي .
قالَ : فَما كُنتَ تَصنَعُ إذا كانَ ذلِكَ؟
قالَ : أدخُلُ هذَا الشِّعبَ فَأَعتَبِرُ بِما فيهِ .
قالَ : فَدَخَلَ داوودُ عليهالسلام الشِّعبَ ، فَإِذا سَريرٌ مِن حَديدٍ عَلَيهِ جُمجُمَةٌ بالِيَةٌ وعِظامٌ فانِيَةٌ ، وإذا لَوحٌ مِن حَديدٍ فيهِ كِتابَةٌ ، فَقَرَأَها داوودُ عليهالسلام فَإِذا هِيَ :
أنَا أروَى بنُ سَلَم ، مَلَكتُ ألفَ سَنَةٍ ، وبَنَيتُ ألفَ مَدينَةٍ ، وافتَضَضتُ ألفَ بِكرٍ ، فَكانَ آخِرُ عُمُري أن صارَ التُّرابُ فِراشي ، وَالحِجارَةُ وِسادَتي ، وَالدّيدانُ وَالحَيّاتُ جيراني ، فَمَن رَآني فَلا يَغتَرَّ بِالدُّنيا . امام صادق عليهالسلام ـ در حديثى كه در آن ، قصّه داوود عليهالسلام را فرمود ـ : او بيرون رفت و به خواندن زبور پرداخت، و هر گاه زبور مىخواند ، همه كوهها و سنگها و پرندگان ، با او همصدا مىشدند.
به كوهى رسيد. بر آن كوه ، پيامبرى عابد بود كه به او حِزقيل مىگفتند. او چون همهمه كوهها و صداى درندگان و پرندگان را شنيد ، دانست كه داوود عليهالسلام است.
داوود عليهالسلام گفت: اى حِزقيل! اجازه مىدهى كه به نزد تو فراز آيم؟
حزقيل گفت: نه.
داوود عليهالسلام گريست.
خداوند به حزقيل وحى فرمود كه: «اى حزقيل! داوود را سرزنش مكن، و از من ، عافيت بخواه».
پس ، حزقيل ، دست داوود را گرفت و به سوى خود ، بالا كشيد.
داوود عليهالسلام گفت: اى حزقيل! آيا هرگز قصد گناهى كردهاى؟
گفت: نه.
داوود گفت: آيا از اين كه عبادت خدا را در پيش گرفتهاى هرگز دچار غرور شدهاى؟
گفت: نه.
داوود گفت: آيا هرگز ميل به دنيا كردهاى و دوست داشتهاى كه از خواستهها و خوشىهاى آن برگيرى؟
گفت: آرى ، گاهى به دلم خطور كرده است.
داوود گفت: در اين صورت ، چه مىكنى؟
گفت: به اين درّه مىآيم و از آنچه در آن است ، عبرت مىگيرم.
داوود عليهالسلام وارد درّه شد . تختى آهنين ديد كه بر آن ، جمجمهاى فرسوده و استخوانهاى پوسيده است، و نيز لوحى از آهن كه در آن چيزى نوشته بود. داوود عليهالسلام آن نوشته را خواند . چنين آمده بود:
«من اَروى پسر سَلَمْ هستم . هزار سال پادشاهى كردم، و هزار شهر بساختم، و با هزار دختر ، عروسى كردم؛ امّا سرانجام خاك ، بسترم شد و سنگ ، بالشم و كرمها و مارها همسايگانم. پس ، هر كه مرا مىبيند ، نبايد فريب دنيا را بخورد». منبع: كمال الدين : ص 524 ح 6 ، الأمالي للصدوق : ص 159 ح 157 كلاهما عن هشام بن سالم ، تفسير القمّي : ج 2 ص 231 ، روضة الواعظين : ص 484 كلاهما نحوه ، بحار الأنوار : ج 14 ص 25 ح 3 .
فهرست دنيا و آخرت ج2 ياد مرگ حديث و آيات
|
