حدیث خوشى دنيا ، با رنج آميخته است

عنه عليه‏السلام ـ في خُطبَةٍ لَهُ ـ : أيُّهَا النّاسُ ، إنَّما أنتُم في هذِهِ الدُّنيا غَرَضٌ تَنتَضِلُ فيهِ المَنايا ؛ مَعَ كُلِّ جُرعَةٍ شَرَقٌ ، وفي كُلِّ أكلَةٍ غَصَصٌ! لا تَنالونَ مِنها نِعمَةً إلاّ بِفِراقِ اُخرى ، ولا يُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنكُم يَوما مِن عُمُرِهِ إلاّ بِهَدمِ آخَرَ مِن أجَلِهِ ، ولا تُجَدَّدُ لَهُ زِيادَةٌ في أكلِهِ إلاّ بِنَفادِ ما قَبلَها مِن رِزقِهِ ، ولا يَحيا لَهُ أثَرٌ إلاّ ماتَ لَهُ أثَرٌ ، ولا يَتَجَدَّدُ لَهُ جَديدٌ إلاّ بَعدَ أن يَخلَقَ لَهُ جَديدٌ ، ولا تَقومُ لَهُ نابِتَةٌ إلاّ وتَسقُطُ مِنهُ مَحصودَةٌ ، وقَد مَضَت اُصولٌ نَحنُ فُروعُها ، فَما بَقاءُ فَرعٍ بَعدَ ذَهابِ أصلِهِ!

امام على عليه‏السلام ـ در يكى از خطبه‏هايش ـ : اى مردم! شما در اين دنيا آماج تيرهاى مرگ هستيد: با هر جرعه‏اى ، در گلو جَستنى هست، و با هر لقمه‏اى ، گلوگير شدنى. از دنيا به هيچ نعمتى نمى‏رسيد ، مگر با از دست دادن نعمتى ديگر، و هيچ يك از شما روزى به عمرش افزوده نمى‏گردد ، مگر با كم شدن روزى از اجلش، و هيچ خوراكى نو به او افزوده نمى‏شود ، مگر با از بين رفتن چيزى از روزىِ قبل او، و هيچ رد و نشانى برايش زنده نمى‏شود ، مگر با از بين رفتن رد و نشانى ديگر، و هيچ چيز تازه‏اى برايش به وجود نمى‏آيد ، مگر پس از كهنه شدن چيز تازه‏اى از او، و هيچ خوشه‏اى براى او نمى‏رويد ، مگر آن كه خوشه‏اى ديگر قابل درويدن شود. ريشه‏هايى كه ما شاخه‏هاى آنها هستيم ، رفتند، و با رفتن ريشه ، آيا شاخه‏اى باقى مى‏ماند؟!

منبع: نهج البلاغة : الخطبة 145 وراجع الحكمة 191 والكافي : ج 8 ص 23 ح 4 والإرشاد : ج 1 ص 238 والأمالي للطوسي : ص 216 ح 379 وتحف العقول : ص 299 وتنبيه الخواطر : ج 1 ص 76 وغرر الحكم : ح 3688 .