حدیث پيامبران

امام على عليه‏السلام : از نشانه‏هايى كه تو را به پستى دنيا رهنمون مى‏شود ، اين است كه خداوند آن را، از روى التفات و نيكخواهى، از اوليا و دوستانش گرفت، و آن را براى دشمنانش، به قصد امتحان و آزمايش، گسترانيد.
[ مثلاً ] پيامبرش محمّد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را از دنيا وارسته داشت ، به طورى كه از شدّت گرسنگى ، شكم خود را مى‏بست .
نيز آن را از هم‏راز و هم‏سخن خود ، موسى ، باز داشت ، به طورى كه از شدّت لاغرى، سبزى علف‏ها از زير پوست شكمش ديده مى‏شد و با اين حال ، آن روز كه به سايه‏اى پناه برد ، از خداوند جز غذايى براى خوردن، چيزى نخواست؛ چرا كه گرسنگى ، او را بى‏تاب كرده بود. درباره او روايت رسيده است كه به وى وحى مى‏شد: «هر گاه ديدى «توانگرى» روى كرده است ، بگو: [ اثر ] گناهى است كه در كيفرش شتاب شده است، و هر گاه ديدى
كه «فقر» روى كرده است ، بگو: خوش‏آمدى ، اى نشانه نيكان!» .
و نيز از صاحب روح و كلمه [ى الهى] ، عيسى بن مريم عليهماالسلام ، [دنيا را باز داشت]، آن گاه كه گفت: «نانخورش من ، گرسنگى است، و جامه زيرينم ، ترس [از خدا] ، و جبّه‏ام پشمينه ، و ستورم دو پايم، و چراغ شبم ، ماه، و وسيله گرم كردنم در زمستان ، آفتاب، و ميوه‏ام ، آنچه زمين براى حيوانات مى‏روياند. شب را به صبح مى‏رسانم ، در حالى كه هيچ چيز ندارم، و با اين همه ، هيچ كسى توانگرتر و بى‏نيازتر از من نيست».
و يا سليمان بن داوود عليهماالسلام ، با آن سلطنتى كه به او داده شد، نان جو مى‏خورد و به كسانش نان گندم مى‏خوراند، و چون شب مى‏شد ، پلاس مى‏پوشيد و دستش را به گردنش مى‏بست و تا صبح مى‏گريست و پيوسته مى‏گفت: «پروردگارا! من به خويشتن ستم بسيار كرده‏ام و اگر مرا نيامرزى و به من رحم نكنى ، از زيانكاران خواهم بود . معبودى جز تو نيست . منزّهى تو، و من از ستمكارانم».
آرى! اينان ، پيامبران خدا و برگزيدگان و اولياى او بودند كه از دنيا وارسته گشتند و از آن به آنچه خداوند آنان را به زهد ترغيب كرد ، قناعت ورزيدند، و آنچه را او دشمن مى‏داشت ، دشمن داشتند، و آنچه را او خُرد مى‏شمرد ، خُرد شمردند.
سپس مردان نيك ، از آنان پيروى كردند و راه‏هايشان را پيمودند، و دقيق انديشيدند، و از عوامل عبرت‏آموز ، بهره بردند، و در اين عمر كوتاه ، از كالاى فريبنده دنيا ـ كه از كف مى‏رود ، امّا بايد برايش حساب پس داد ـ صبورانه چشم پوشيدند.
با خِرَدهاى خويش به پايان دنيا نگريستند نه به آغاز آن، و به باطن دنيا نگريستند نه به ظاهر آن، و در تلخى فرجام آن انديشيدند و در نتيجه، شيرينىِ اكنون آن ، تكانشان نداد . صبر را به جان خريدند، و دنيا را چون مردار دانستند كه خوردن از آن ، جز در حال اضطرار، حرام است ، و از آن به اندازه‏اى كه رفع گرسنگى كنند و زنده بمانند ، خوردند، و دنيا را به منزله لاشه‏اى گرفتند كه بوى تعفّنش همه جا را گرفته است ، به طورى كه هر كس از كنارش مى‏گذرد ، بينى‏اش را مى‏گيرد. از اين لاشه گنديده ، به كمترين قوّت ، بسنده مى‏كنند و هرگز سير نمى‏خورند، و از كسى كه از آن سير مى‏خورد و بدان چونان نصيبى رضايت مى‏دهد ، تعجّب مى‏كنند.