حدیث ج ـ آزمندى به دنيا

امام على عليه‏السلام : مبادا چسبيدن دنياپرستان به دنيا و حرص و آزمندى‏شان به آن ، تو را بفريبد ؛ چرا كه خداوند تو را از حال دنيا آگاه ساخته ، و دنيا ، خود نيز از حقيقت خويش ، پرده برداشته و بدى‏هايش را براى تو آشكار ساخته است .
همانا دنياپرستان ، [چونان] سگان پارس كننده و ددان درنده‏اند كه بر يكديگر خُرناس مى‏كشند . نيرومندشان ناتوانشان را مى‏خورد و بزرگ‏ترهايشان كوچك‏ترهايشان را مغلوب مى‏كنند ، [يا چونان [اُشترانى (/ چارپايانى) هستند ، برخى پاى‏بسته و برخى ديگر رها شده [در بيابان [كه خِرَدهايشان را از دست داده‏اند و راه بيابان خشك در پيش گرفته‏اند، [يا چونان] رمه‏هايى آفت زده كه به صحرايى شنزار رو كنند ، نه چوپانى دارند كه آنها را سر و سامان دهد و نه چراننده‏اى كه به چراگاهشان بَرد .
دنيا آنان (دنياپرستان) را به راه كورى (بيراهه) كشانده و ديدگانشان را از مناره هدايت فرو پوشانده است . از اين رو، در حيرانى‏هاى دنيا سرگردان‏اند و در ناز و نعمت‏هاى آن غرقه گشته‏اند و آن را به پروردگارى گرفته‏اند . دنيا آنها را به بازى گرفته است و آنان نيز با دنيا بازى مى‏كنند و فراسوى دنيا (آخرت) را از ياد برده‏اند . مشتاب ، كه به زودى ، تاريكى برطرف مى‏شود ، گويا مسافران به منزل رسيده‏اند و آنان كه مى‏شتابند ، به زودى [به كاروانيان[ مى‏پيوندند.