حدیث الف ـ دشمنان خدا

(اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! دشمن‏من و خود را به دوستى مگيريد. با آنان طرح دوستى نَيَفكنيد ، حال آن كه به حقيقتى كه براى شما آمده بود ، كفر ورزيدند و پيامبر و شما را به سبب اين كه به پروردگارتان ، اللّه‏ ، ايمان آورده‏ايد ، بيرون راندند . اگر براى جهاد در راه من و طلب رضاى من بيرون آمده‏ايد ، در نهان ، با آنها دوستى مكنيد ، و من به هرچه پنهان مى‏داريد يا آشكار مى‏سازيد ، آگاه‏ترم ؛ و هركه چنين كند ، از راه راست ، منحرف شده است) .

(مردمى را نمى‏يابى كه به خدا و روز قيامت ، ايمان آورده باشند، ولى با كسانى كه با خدا و پيامبرش مخالفت دارند ، دوستى كنند ، گرچه [آن مخالفانْ ]پدران يا فرزندان يا برادران يا [اعضاى ]قبيله آنها باشند. خداوند بر قلب اينان ، نقش ايمان نگاشته و آنها را با روحى از خود، تقويت كرده است و به بهشت‏هايى كه در آن نهرها جارى است ، واردشان مى‏سازد كه در آن جا جاودانه‏اند . خداوند از آنان خشنود است و آنان نيز از خدا خشنودند . اينان ، حزب خدايند . هان ! حزب خدا ، رستگاران‏اند) .

(خدا شما را از نيكى كردن و عدالت ورزيدن به آنان كه با شما در [كار ]دين نجنگيده‏اند و شما را از سرزمينتان بيرون نرانده‏اند ، باز نمى‏دارد . خدا كسانى را كه به عدالت رفتار مى‏كنند ، دوست دارد . خدا شما را تنها از دوستى با كسانى بازمى‏دارد كه در [كار ]دين با شما جنگيدند و شما را از سرزمينتان بيرون راندند و در بيرون راندنتان، از يكديگر پشتيبانى كردند ، و هركه با آنان دوستى مى‏ورزد ، [بداند كه ]آنان همان ستمكاران‏اند) .

(اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد ! از غير خودتان همرازى مگيريد كه از هيچ نابه‏كارى‏اى در حقّ شما كوتاهى نمى‏كنند و آرزو دارند كه در رنج بيفتيد . دشمنى از سخنانشان آشكار است و آنچه در سينه نهان مى‏دارند ، از آن [هم ]بزرگ‏تر است . در حقيقت ، ما نشانه‏ها را براى شما بيان كرديم ، اگر تعقّل كنيد . هان ! شما كسانى هستيد كه آنان را دوست داريد ، حال آن كه آنان شما را دوست ندارند و شما به همه اين كتاب ، ايمان داريد . هرگاه شما را ببينند ، مى‏گويند : «ايمان آورديم» و چون [با خود ]خلوت كنند ، از شدّت خشم بر شما ، سرانگشتان خود را مى‏گزند . بگو : به خشم خود بميريد كه خداوند ، به راز درون سينه‏ها داناست ).

(برخى از مردم ، در برابر خدا ، همتايانى [براى او ]برمى‏گزينند و آنها را چون دوستى خدا ، دوست مى‏دارند ؛ ولى آنان كه ايمان آورده‏اند ، خدا را بيشتر دوست مى‏دارند . كسانى كه ستم كرده‏اند ، اگر هنگامى كه عذاب را مشاهده مى‏كنند ، مى‏ديدند كه همه نيرو از آنِ خداست و خداوند ، سختْ‏كيفر است [ ، از ادامه ستم پيشگى باز مى‏ايستادند]).

(مؤمنان نبايد كافران را به جاى مؤمنان ، به دوستى بگيرند و هركه چنين كند ، با خداوند ، هيچ پيوندى ندارد ، مگر آن كه از آنان به نوعى بترسيد ؛ و خداوند ، شما را از [كيفر ]خودش برحذر مى‏دارد كه بازگشت به سوى اوست) .