حدیث ب ـ ستمكاران

رجال الكشّى ـ به نقل از حسن بن على بن فَضّال، از صَفْوان بن مِهران جَمّال ـ : نزد امام موسى كاظم عليه‏السلامرفتم. ايشان به من فرمود: «اى صفوان! همه رفتارت خوب است ، جز يك چيز».
گفتم : فدايت شوم ! چه چيز ؟
فرمود : «كرايه دادن شترهايت به اين مرد ، يعنى هارون» .
گفتم : به خدا سوگند ، شترهايم را براى سرمستى و بدمستى يا شكار و لهو ، به او كرايه نمى‏دهم ؛ بلكه آنها را براى پيمودن اين راه (راه مكّه) كرايه مى‏دهم و خودم نيز همراه او نمى‏روم و غلامانم را براى اين كار، راهى مى‏كنم.
حضرت به من فرمود : «اى صفوان! آيا كرايه تو را بايد بپردازند ؟» .
گفتم : فدايت شوم ، آرى!
فرمود : «آيا دوست دارى تا زمانى كه كرايه‏ات را دريافت مى‏كنى ، زنده بمانند ؟» .
گفتم : آرى .
فرمود : «هركس خواستار بقاى آنان باشد ، از آنان است و هركس از آنان باشد ، به دوزخ مى‏رود» .
[صفوان مى‏گويد : ]من نيز رفتم و همه شترهايم را فروختم .
خبر اين ماجرا به هارون رسيد و او مرا خواند و به من گفت : اى صفوان! شنيده‏ام كه شترهايت را فروخته‏اى ؟
گفتم : آرى .
گفت : چرا ؟
گفتم : من پيرمردى فرتوت هستم و غلامانم نيز كارها را درست انجام نمى‏دهند .
هارون گفت : هيهات ! اين طور نيست . من مى‏دانم چه كسى تو را به اين كار وا داشته است ؛ موسى بن جعفر .
گفتم : مرا چه به موسى بن جعفر!
گفت : دست بردار! به خدا سوگند ، اگر به جهت خوش معاشرتى‏ات نبود ، تو را مى‏كشتم .